Aπο το blog santa maura ΕΔΩ

Ενα "Εθνικον κράτος " τού "Διεθνούς Δικαίου", καί μία ίδεολογία πού εκφράζει ακριβώς τίς τελείως άντίθετες άρχές αύτού τού "Διεθνούς Δικαίου " - δέν ύπάρχει ίδεωδέστερος συνδυασμός ύπαναπτύξεως καί νοητικού σκότους . Κάποιοι τό ξέρουν καί τό έπιδιώκουν .

Μακάρι τί "Διεθνές Δίκαιο" νά ήταν τό όριστικό φρένο τής ίστορίας , τά "εθνικά κράτη" τής ίστορικής σκοτοδίνης νά έδιαρκούσαν πάντα καί μέ έμμεσους ύποβλητικούς ψυχολογικούς τρόπους ,οί σημαίες τής αδιαφανούς κυριαρχίας νά έκυμάτιζαν παντοτινά , σέ άνύποπτες θέσεις καί γιά άνύποπτους , στίς προγραμματισμένες "έθνικές γιορτές " .

"Γιορτές " , δηλαδή οί άπαραίτητες ούσιαστικές έπιβεβαιώσεις τής ίστορικής σκοτοδίνης καί τού ίδεολογικού ύπνου γιά τά έκ τού μηδενός προκύψαντα "εθνικά" τούτα κράτη τών "μεγάλων ίστορικών παραδόσεων" καί τής σύγχρονης πολιτικής άνοίας .

Η γιορτή τών "Φώτων" , τό Βάπτισμα , τό πρώτο άπό τά μυστήρια τού Χριστιανισμού . Στά πρώτα έκείνα χρόνια τού Χριστιανισμού , τά πράγματα ήσαν κοντύτερα στήν μεταφυσική καθαρότητα τών "μυστηρίων " , άπό όσο σήμερα . Ο λόγος άπλός : οί άνθρωποι δέν είχαν άλλοτριωθεί σέ σκοπούς άλλους πλήν τού έαυτού τους .

Η ύπαρξη στόν κόσμο παρέμενε ένα θεολογικό γεγονός , ένα μυστήριο , μιά μέριμνα περί τού γιατί . Θαυμασμός καί έρωτας , τά γνωστικά όργανα τής αεί έφηβείας , ήσαν οί μόνες δυνατότητες κατανοήσεως τών φαινομένων , τού θανάτου καί τής ζωής . Αρα δέν μπορούσε νά έρχεται κανένας τυχαία στόν κόσμο .

Κάποια βούληση ήταν έκείνη πού τόν έκανε νά γεννηθεί . Η ύπαρξη τού άνθρώπου πού συνεπήγετο τήν αίτία έλεύσεως του στόν κόσμο , μιά διάσταση μυστική πού έφευγε τό ίδιο τό άτομο καί τό κάθε άτομο .

Η ύπαρξη τού συνανθρώπου ήταν ένα γεγονός πλήρες πού ό καθένας ώφειλε νά σεβασθεί .

Γιατί άκριβώς καταλάβαινε τήν αίτία του χωρίς νά μπορεί νά τήν προσδιορίσει .

Ετσι τό "πρόσωπο" άποκτούσε όντότητα , δηλαδή τήν άναγνώριση πώς κάποιος προορισμός τό συνέχει στόν κόσμο .

Η έννοια τής ίσότητας προέκυπτε άπό τήν άναγνώριση τής διαφοράς , έπειδή άκριβώς καθένας είχε τήν δική του ίδιαίτερη αίτία ύπάρξεως στόν κόσμο .

Η ίσότητα δέν ήταν νομοθετική "ρύθμιση" άλλά μεταφυσικός άναγκασμός , ύποταγή στό νόημα τής "οίκονομίας τού κόσμου " , παράδοση στήν άποδοχή τού Λόγου "γεννήσεως καί διοικήσεως τών " .

Αλλά τούτο είναι αύτό πού στήν χριστιανική θρησκεία άποκαλούμε "Αγιο Πνεύμα " , δηλαδή πώς τελικώς τά πράγματα , τό ύπάρχον ώς έστί , δέν ύπάρχει καί ούτε λειτουργεί τυχαία .

Αλλά τό κυρίως ύπάρχον είναι ή κοινωνία ώς σύνολο , τό "πλήρωμα τής Εκκλησίας "

Αν ό καθένας διά τής άπλής ύπάρξεως του έχει μετοχή στήν "οικονομία τού κόσμου" , άν γεννιέται σήμερα καί όχι αύριο ή πρίν άπό έκατό χρόνια , είναι άκριβώς έναντι τού ¨πληρώματος" πού πληρούται τούτη ή μετοχή καί δί αύτού κυρούται .

Kαθένας είναι κοινωνός τού "Αγίου Πνεύματος" , φορέας μιάς διάστασής του επειδή άκριβώς ύπάρχει ώς μέλος μιάς καθολικώτερης βούλησης τού συνόλου , μέσα στό όποίο οί έπί μέρους αίτίες ύπάρξεως συνολοκληρούν τό πρόβλημα τής μεταφυσικής σχέσης ύπάρξεως τού κόσμου , τής σχέσης άνθρώπου καί θεού .

Επιβεβαίωση τούτης τής άναγνώρισης τής διά τής γεννήσεως δωρεάς στήν μεταφυσική βούληση ύπάρξεως τού κόσμου καί τής κοινωνίας ίδιαίτερα άποτελεί τό Βάπτισμα .

Διά τού Βαπτίσματος ό άνθρωπος "έξαγνίζεται" , δηλαδή ή κοινωνία ώς σύνολο , τό "πλήρωμα" , άναγνωρίζει ότι ό συγκεκριμένος άνθρωπος έγεννήθηκε μέ κάποιον προορισμό , άποδέχεται τήν αίτία του έπειδή είναι "κοινωνία πιστών" καί ή διά τού Βαπτίσματος έπιφοίτηση τού "Αγίου Πνεύματος" σημαίνει πώς ό "άναγεννώμενος" άνθρωπος όφείλει νά ύπηρετήσει τούς δεδομένους σκοπούς τούτης τής κοινωνίας .

Οί σκοποί τούτοι είναι τά ήθικά διατάγματα , όπως αύτά καθορίσθηκαν άπό τούς προφήτες , τά κείμενα καί τήν χριστινική διδασκαλία .

Τά πράγματα είναι μεταφυσικώς δεδομένα , δέν πρόκειται περί κοινοβουλίου , όπου ό καθένας έχει τήν "γνώμη" του . Η άναγνώριση τής μετοχής στήν δωρεά τού "Αγίου Πνεύματος" έχει σημασία γιά τούς άλλους , τούς άναγνωρίζοντας . Γιά τόν ίδιο τόν άνθρωπο έχει τό νόημα τής χρέωσης πρός αύτούς .

Βέβαια τά πράγματα τού Χριστιανισμού δέν κατανοήθηκαν παντού καί πάντα κατά τόν ίδιο τρόπο .

Γνωρίζομε ότι ύπάρχουν χριστιανικά σύνολα πού τήν θρησκευτική τους πίστη τήν θεωρούν ώς είδος άτομικής ίδιοκτησίας , ένα είδος προσωπικής περιουσίας πού μπορεί νά άποτιμηθεί ώς ύποκειμενικό άξιολογικό γεγονός .

Είναι πολλά τά έκατομμύρια τών "Βαπτιστών" στόν κόσμο πού καταλαβαίνουν τό Βάπτισμα σάν συνειδησιακή προαίρεση , χωρίς μεσολάβηση τού παπά , δηλαδή χωρίς έκπροσώπηση τής άποδοχής τού συνόλου .

Βαπτίζεται κανένας οίκειοθελώς , όχι δογματικώς , όταν καί όπως τό καταλαβαίνει . Τό βάπτισμα δέν έχει τήν έννοια τού μεταφυσικού μυστηρίου , τής ύποταγής σέ κάποιο άνεξήγητο "γιατί" τών πραγμάτων άλλά τής ύποκειμενικής άποτίμησης περί τής σημασίας των .

Δέν συζητούμε βέβαια τήν στιγμή αύτή τήν μέ σύγχρονα κριτήρια κοινωνιολογική άξιολόγηση τών πραγμάτων : άν καί κατά πόσον μέσα σέ έναν έκκοσμικευμένο κόσμο τά θρησκευτικά πράγματα μπορούν νά διατηρήσουν τίς άρχέγονες σημασίες των .

Τό νά βαφτίζεται κανείς μωρό μέσα σέ μιάν Εκκλησία συγχυσμένων κοινωνικών ρόλων δέν διαφέρει πρακτικά πολύ άπό τήν στρατολόγηση τού κάθε ίδιου μωρού γιά τίς "εθνικές" άνάγκες τού κράτους . Αλλά σ΄αύτό δέν φταίει τό Βάπτισμα ούτε ή ήθική διδασκαλία τού Χριστιανισμού πού τό έπιβάλει .

Φταίει ότι τό νόημα τής οίκουμενικής διαστάσεως τών πραγμάτων ( καί τούτο γιατί κάθε θρησκεία είναι μιά "Οίκουμένη" χωρίς "εξωτερική πολιτική" ) έμεινε μιά έπανάληψη τυπικού,χωρίς άμυνα μέσα στήν τεχνική "οικουμενικότητα" τής άπούσης θρησκευτικής συνείδησης τού "θετικού δικαίου" . Πιθανόν όχι άναίτια , άφού ή κάθε θρησκεία είναι στή πρωταρχική ούσία της καί κοινωνικό σύστημα .

Δέν είναι ό κατάλληλος τόπος έδώ γιά τήν περαιτέρω έξέταση τών πραγμάτων .

Σημασία έχει ότι οί άνθρωποι , βιούντες τήν θρησκεία τους καί κοινωνικά , έμμένουν στήν λειτουργία τών τύπων τών θρησκευτικών γιορτών , πού τούς ύποστασιοποιούν πάντα τούτη τήν κοινωνικότητα .

Κλασσικό παράδειγμα άποτελούσε ή Βενετία , ή λιγώτερο καθολική χώρα τού κόσμου , όπου ή κοινωνική διάσταση τού τυπικού τών έορτών άναπληρούσε τήν έκκλησιαστική καί δογματική άκαμψία . Οί γιορτές καί όχι ό ζήλος τής πίστης ήταν ό φορέας τής θρησκευτικής ύπόστασης τής Βενετίας . Αλλά άν άναζητεί κανείς τίς γιορτές είναι δυνατόν νά άλλάξει τήν θρησκεία του? Αύτό είναι πού δέν κατάλαβε ό Προτεσταντισμός μέ τήν Βενετία , παρανοώντας τήν βοήθεια πού έλαβε...

Γιορτές , λιτανείες , λάβαρα , άνθοστολισμοί , μουσικές καί έορταστικότητες κάθε λίγο καί λιγάκι ήταν ό θρησκευτικός βίος τών Βενετών . Εξ ού καί ή μανία αύτού τού κράτους μέ τήν συλλογή λειψάνων .

Κάτι άπό τούτα όλα έμειναν γιά πολύ στά Επτάνησα , πρίν καταντήσουν αύχμηρές καρικατούρες ύπολειμμάτων . Κάθε άλλο βέβαια παρά γιατί ή έορταστικότητα καί ό πλούτος τού τυπικού δέν προσιδιάζει στήν κοινωνική ούσία καί τήν παράδοση τής όρθοδοξίας , άλλά έπειδή μιά άνοη έκκλησιαστική πολιτική τού "εθνικού κράτους" έμπέρδεψε τούς διεθνικούς τρόπους τής όρθοδοξίας μέ τίς έπιδιώξεις της ώς "φορέως" τού κράτους αύτού .

Ακραιφνώς όρθόδοξοι παπάδες , όπως ό Καντούνης στήν Ζάκυνθο , πού ήταν ένας μαχητής παπάς τής Ορθοδοξίας , δέν ήθελαν τό παραμικρό ν΄άκούσουν γι άλλαγή τού βενετικού τυπικού πού είχαν στήν λειτουργία τους . Καί αύτά βέβαια τό Πατριαρχείο τά έδέχετο σάν άυτονόητα πράγματα .

Γιατί τό Πατριαρχείο ήταν έλληνικός καί όχι έλλαδικός θεσμός , δηλαδή ήξερε ότι ή ύπερεθνική διοίκηση είναι ύποχρεωμένη νά δεχθεί τίς ίδιομορφίες τών ίστορικών δεδομένων .

Ο Βόσνιος μωαμεθανός καί νά θέλει , δέν μπορεί νά κρατήσει τήν θρησκευτική τυπολατρεία τού σαουδάραβα ( νά μήν πίνει καί νά μήν τρώει χοιρινό λ.χ. ) , όπως ό φινλανδός όρθόδοξος άναγκαστικά δέν μπορεί νά χορεύει "συρτάκι" στήν έξοχή μετά άπό κάθε γιορτή τού Πάσχα.

Μιά "εθνική" Εκκλησία δέν έχει τέτοια προβλήματα . Αυτή έπιζητεί τήν "ομοιομορφία" άνομοιόμορφων , καθώς εύρέθηκαν τά έλληνικά σύνολα στό "εθνικόν" κράτος , ένα μόνο άποτελεσματικό μέσον έχει : τή μορφωτική καί διανοητική έξίσωση .

Αύτή είναι ή πιό άποτελεσματική μορφή " όμοιομορφίας" καί στό έργο τούτο ή έλλαδική Εκκλησία διέπρεψε , ήταν ύποχρεωμένη νά διαπρέψει .

Τίς κοινωνικές συνέπειες μιάς τέτοιας τακτικής μάς τίς άνέλυε έπαρκώς ένας άλλος άκραιφνώς όρθόδοξος , ό Ντοστογιέφσκυ στούς "δαιμονισμένους" του .

Συνεπώς οί γιορτές γιορτάζονται , άλλά άναγκαστικά καί μέ τίς συνέπειες τούτες .

Στήν προκυμαία λοιπόν τά μεγάφωνα τών πολλών μεγαβάτ καί "ύμνοι" άπό κασέτα στό μαγνητόφωνο ένός αύτοκινήτου . Περίπου σάν τίς πρωινές άναγγελίες τσίρκου γιά τήν βραδινή παράσταση . Ο κόσμος μαζεύεται σιγά-σιγά .

Η έξέδρα , τά μικρόφωνα , μπροστά ό βουτηχτής τού σταυρού μέ έντονη τήν ψυχική του προετοιμασία καί τό κατάλληλο ύφος , σέ λίγο τό λιμενικό σώμα έν στολή πού θά μεριμνήσει γιά τήν τάξη , πορτοκάλια , μπαλάκια , σημαιούλες καί στό νερό κάποιες βάρκες .

Στήν αρχή δύο : ή τής άκτοφυλακής καί ένα μικρό σημαιοστολισμένο καίκι . Μικρό μέν , σέ στύλ καραβόσκαρο , άλλά μεγαλύτερο άπ΄όλα τ΄άλλα ως τό τέλος .

Η έποχή μας είναι ή έποχή τών σημαιών ούτως ή άλλως .

Μπροστά στό κτίριο τού ΟΗΕ , στό Λουξεμβούργο , τίς Βρυξέλλες καί τό Στρασβούργο πάντα σημαίες .

Ο κόσμος όλος "ενωμένος" καί αίσιόδοξος νά "προχωρεί" , μέ μειωμένα προβλήματα καί έσωτερική κοινωνική είρήνη , όπως άκριβώς διεκήρυξε στίς προγραμματικές του θεωρητικές συλλήψεις ό φιλελευθερισμός πρό δυο αίώνων .

Τό έμπόριο καί ή παραγωγή θά φέρουν τήν είρήνη μεταξύ τών κοινωνιών καί τών λαών .

Ετσι είπε . Στίς θρησκευτικές λοιπόν γιορτές , στιγμές είρήνης καί έλπίδας , είναι η κατ΄έξοχήν εύκαιρία γιά τίς ... σημαίες .

Στό μικρό καραβόσκαρο αύτές πλεονάζουν . Απ΄τήν κορφή τού καταρτιού σέ σχήμα κεφαλαίου λάμδα πρός τήν πρυμνη καί τήν πλώρη . Αύτή πού είναι στήν κορφή τού καταρτιού δέν είναι ή έλληνική . Είναι μιά άσπροκόκκινη ριγωτή σημαία μέ τήν όποίαν οί έπτανήσιοι στό παρελθόν πέρασαν κάποιες δεκαετίες τής ίστορίας των .

Αύτή ξεχωρίζει καλά καί κυματίζει περήφανα . Τό έρώτημα είναι γιατί τόσες πολλές άλλες . Τό καίκι είναι κάπως μακριά , κι αύτές , σάν "λογικά μικρότερες" πού θά πρέπει νάναι , δέν ξεχωρίζουν . Η περιέργεια άποστρέφει τό βλέμμα λοιπόν άπ΄τήν γιορτή καί τό κολάει στό κατάρτι .

Επί τέλους κάποια στιγμή τό καίκι πλησιάζει καί οί "σημαίες" ξεχωρίζουν .

"Σημαίες" άνύπαρκτων κρατών , άπλώς συνδυασμοί πολυχρωμίας γιά νά τονίζουν τήν μία καί μοναδική σημαία τού καικιού , κουρελούδες μ΄άλλα λόγια . Ο σταυρός ύψώνεται πρός Ουρανούς , πολλοί κυττάζουν ψηλά , άλλά είναι σίγουρο πώς κανένας δέν βλέπει τίς "σημαίες" .

Καί άκόμη πιό σίγουρο , πώς κι άν τίς δεί , δέν θά καταλάβει . Αλλά έτσι ή ψυχή γίνεται πιό πρόσφορη γιά τήν θρησκευτική έκσταση καί τά πράγματα πού έχασαν πρό πολλού τήν σημασία τους μπορούν νά έπειχειρούν νά διαρκούν ώς ίστορικές λαθροχειρίες .

Τό άπομένον έρώτημα πλέον είναι : μπορούν άραγε τά ίστορικά άδιέξοδα πού έδημιούργησε συνειδητά τό παρελθόν νά καλυφθούν μέ κουρελούδες ?

Μακάρι αύτό νά είναι τόσο άκίνδυνο όσο φαίνεται στίς "γιορτές" ....

Γερασιμος Κακλαμανης Αρθρο στην εφημεριδα . " λευκαδιτικος λόγος "